Waar zal ik beginnen?

Bij het feit dat ik mijn visum voor Vietnam vergeten was aan te vragen en dus 3 dagen moest wachten op een goedkeuring die net zo traag was als m’n ochtendhumeur? Of bij het feit dat die drie dagen betekenden dat ik de helft van m’n Vietnam-planning kon opvouwen en in m’n backpack proppen, naast m’n teleurstelling?

Maar goed. Toen ik eindelijk binnen mocht, was het avontuur zéker niet voorbij. Sterker nog: het begon pas echt. Ik had precies ‘’24 uur in Da Nang’’. Je leest het goed. 24. Geen 48. Geen luxe planning. Gewoon: landen, kijken, gaan.

En wat doe je als je één dag hebt in een compleet nieuwe stad? Juist. Je kiest met je gevoel. Dus ik ging naar ‘’Ba Na Hills’’. En wat een keuze was dat. De kabelbaan omhoog voelde alsof ik rechtstreeks de wolken in werd gezogen. Daarboven? Een soort droompark dat balanceerde tussen Disneyland en de hemel.

En dan de ‘’Golden Bridge’’… WAUW. Alsof je op een brug liep die werd vastgehouden door de handen van een reus met stijlgevoel.

Slapen? Ja doei. Geen tijd voor. De volgende ochtend (of nacht eigenlijk) stond ik weer om half vier ’s nachts op het vliegveld.

Klaar voor Hanoi.

Tenminste… dat dacht ik.

Want daar kwam de stewardess met het vrolijke nieuws: ‘’Mevrouw, uw vlucht is geannuleerd.’’

Ik: 😐

Zij: 😊

Maar gelukkig was er nog één vlucht. Vertrok over 15 minuten.

Wat doe je dan? Rennen alsof je meedoet aan de Olympische Spelen. En ja hoor ik haalde ‘m. Bezweet maar trots zat ik daar in het vliegtuig. Op naar Hanoi.

Aangekomen in Hanoi dacht ik: nu ga ik even lekker genieten.

Wrong again.

Want Hanoi is niet het type stad dat je rustig een kopje thee laat drinken. Nee, Hanoi schreeuwt. Letterlijk. De toeters vliegen je om de oren alsof elk voertuig z’n eigen ego heeft. Maar toch het werkte. De chaos had z’n charme.

Dag 1 stak ik nog voorzichtig over.

Dag 2 deed ik m’n ogen dicht en dacht: ‘’We zien wel.”

En guess what ..ik overleefde.

Onderweg naar mijn hotel zag ik ineens een plek die eruitzag als een glitch in de matrix. Geen toeters. Geen verkeer. Alleen rust, water, gekleurde huisjes en bootjes. ‘’Venice Vibes in Vietnam.’’ En ik? Ik stapte uit, ging zitten, en dacht: hier moest ik zijn. Precies de pauze die ik nodig had van het getoeter.

Maar ik was nog niet klaar.

Want als je in Vietnam bent, dan wil je natuurlijk ook Ha Long Bay zien. Dus ik sprong in een Grab, reed twee uur lang, en belandde in een hotel waar ik serieus even dacht dat ik in een droom was.

Gelukkig maar, want m’n plannen? Die vielen  net als het weer  letterlijk in het water. Boottocht? Gecanceld. Cruise? Nope. Door naar Ninh Binh? Vergeet het maar.

De regen had andere plannen: Blijf maar binnen, Esra. Tijd om niks te doen.

Dus ik deed wat je dan doet: ik slenterde door Ha Long Bay, zocht eten, vond niks fatsoenlijks… tot ik Zebra zag. Een bar-restaurant waar ik eindigde met een pizza en een gesprek van uren met de eigenaar. Lachend, pratend, delend. Dít zijn de onverwachte parels.

Volgende dag terug naar Hanoi. Laatste rondje.

Wandelen, tempels, en een stop bij The Note Café waar ik spontaan servetten stond te vouwen met het personeel. Omdat ja, waarom ook niet?

En daar was het weer: die connectie. Lokale mensen. Puur, warm, echt.

Ik heb zo gelachen. Zoveel gepraat. Zelfs gedanst midden op straat, met een groep locals die me gewoon meesleurden in hun ritme.

En toen… was het tijd om afscheid te nemen.

Wat Vietnam me heeft geleerd?

Dat niet alles hoeft te gaan zoals gepland  en dat het vaak beter is zo.

Dat in elke tegenslag een kans ligt verstopt.

Dat chaos je wakker schudt, en mensen je hart raken als je ervoor openstaat.

En dat avontuur niet draait om het perfect volgen van een route, maar om het durven omarmen van alles wat onderweg op je pad komt zelfs de regen, zelfs de paniek, zelfs de pizza.

Dus. Ga. Maak fouten. Mis je vlucht. Dans op straat. Slaap te weinig.

Want als je ooit denkt dat je reis mislukt omdat alles anders loopt?

Vietnam zal je het tegendeel bewijzen.

Met ruis, met ritme, en misschien… met een pizza op een plek waar je het nooit verwachtte.